Monday, January 23, 2006
"Moving-movie"
Oh my gosh! This will be my first entry! Sa wakas… I don’t really want this to be a movie review, pero gusto ko lang i-share ang feeling nang manood ng Little Manhattan.Well, isang subject lang ang pinasukan naming kanina, so may time kami para mag-gala.
Eto pa! nanlibre kasi si “juday” for her 18th birthday halos ten years ago… hehe… medyo one week na kasi pero yung pakiramdam namin eh, parang birthday niya araw araw…
Well, thanks to her, dahil we've watched Little Manhattan. Grabe, nakakakilig, nakakatuwa. Yung feeling na you’re much older than the characters, but you can relate on their experiences. Wala talagang mas sweet, mas mahirap at mas masakit kundi ang umalala ng nakaraan. Well, siguro I just remembered my FIRST LOVE… ganoon talaga siguro magmahal ang mga bata, parang wala lang. Pero infairness, tumagos! I know lahat ng may puso may 1st love. Well I think hanggang ngayon, para pa rin akong bata when it comes to love...tsk tsk
Iniisip ko lang, kaya ba walang tumatagal na relationship involving me dahil parehas kami ng dialogue ni “ROSEMARY” after the boy told her the 3 magic words? “I’m just eleven, I don’t know what to think” (something like that). Well I can’t remember myself saying that I’m just seventeen (helloo,,, di na bata). I know deep inside what I feel, I know what to think, I know when I’m in love, I know when I’m hurt, but I really don’t know who to love and never be hurt. Kakatakot eh! Mahirap kasi magmahal ng maraming bawal,nang maraming sagabal. But isn’t it love that makes it difficult for us to focus? (sabi ng matatanda).
After a heartache, isa rin lang tanong ko, like the boy “GABE” in the movie, “Why does all love should come to an end?” Meron bang pwedeng makasagot nito? Ilang beses ko na ring iniisip kung bakit, dahil ba walang permanent sa mundo? Dahil bas a lintik na “Change is inevitable?" Di na kasi katanggap tanggap sakin ang mga dahilang, “Not everything lasts forever.”
Masaya, pero sabi ko nga pagkatapos, “Shit, bumigat ata pakiramdam ko lalo.” Though parehas na quite unpredictable at di naman naging tragic ang love story, di pa rin gumaan ang loob ko.
But it remains a must see movie! Grabe, masaya, nakakaiyak din (but I didn’t cry, swear!=>). Well, kung di pa recovered si Gabe, maiintindihan ko siya, kahit na 1st love, kahit pa 2nd, 3rd or 4th pa, LOVE pa rin yun’. You have your heart and soul with it. Di madaling makarecover, lalo na kung sobrang inakala mong pwede kayo forever. Ang masakit kasi, lagi nalang kinalilimutang, “Love takes no less than everything and love fades away so easily.
* I wanna thank my sister… Alfita for helping make this new blog… Tsalamat talaga..luv yah
posted by im.anna at 9:49 PM